Het verhaal van Marjan

31 Januari 2019 is mijn man overleden.  Wij hadden ruim 14 hele fijne en gelukkige jaren samen. Eind september was ik er uiteindelijk aan toe om zijn kledingkast leeg te halen. Wat volgde was een week waarin ik  rondreed in een auto vol met zakken kleding. Kleding ruimen is één ding, afstand ervan doen is iets heel anders. Uiteindelijk besloot ik ze te brengen bij Care for Family, een organisatie die zich  inzet voor inwoners van Waddinxveen die het financieel moeilijk hebben. 

Daar aangekomen zag ik een jonge vrouw bij de deur staan. Ik kende haar niet.  Ze had twee kleine kinderen bij zich. Dit was Anna. We raakten in gesprek en al snel bleek dat wij bijna buren waren; ze woonde met haar gezin nog geen 300 meter bij mij vandaan. Even later werd ons gesprek onderbroken door een medewerker van Care for Family. Zij richtte zich tot Anna met de woorden: “u komt een pakket halen? Loopt u maar met mij mee!” Mijn wereld schudde op zijn grondvesten toen ik me realiseerde dat zij geen spullen kwam brengen, maar een voedselpakket kwam halen. 

Die nacht kon ik niet slapen. 

Het besef dat bij mij om de hoek een gezin woont dat moet aankloppen bij de voedselbank terwijl ik in een heerlijk huis woon, comfortabel leef en  alles heb wat mijn hartje begeert was onverdraaglijk. Het maalde steeds weer door mijn hoofd en ik voelde een enorme drang om iets te doen, maar wat? Ik zou iets van mijn welzijn willen delen om er samen van te kunnen genieten. Enkele dagen later was ik in mijn tuin druiven aan het plukken; de rank hing vol met prachtige trossen. Op dat moment kreeg ik een idee: waarom vraag ik de kinderen van Anna niet om samen met mij druiven te plukken?! Op die manier konden ze iets leuks doen en daarna een grote bak druiven mee naar huis nemen. Leuk en lekker. 

Toeval of niet, de volgende dag kwam ik haar tegen in het Centrum.  Ik sprak haar aan en zei: je zit in mijn hoofd… en vervolgens nodigde ik haar uit om met de kinderen druiven te komen plukken en daarna samen bij mij te lunchen.  Ze vertelde dat ze getrouwd was en vijf kinderen had. Ik dacht: gezellig! Mijn tafel is groot genoeg. Uiteindelijk kwam ze met haar man en de twee jongste kinderen die ik eerder ontmoet had. 

Die zondag was voor mij een lifechanger. Toen mijn man nog leefde was de zondagslunch een hele belangrijke traditie. Deze bestond uit  broodjes uit de oven, verse jus d’orange, een gekookt eitje en lekkers op brood. Samen keken we dan naar Buitenhof waarna de dag echt kon beginnen.

Na zijn dood was daar voor mij geen lol meer aan. De oven bleef zondagochtend ongebruikt, evenals de citruspers. Tot die zondag in Oktober…Daar  zat ik dan: met broodjes uit de oven, verse jus d’orange, een gekookt eitje en meer lekkers voor op brood Samen met vijf hele blije mensen genoot ik eindelijk weer van een heerlijke zondagslunch. Op dat moment wist ik: dit is het, dit wil ik doen:  Inwoners van Waddinxveen die het (financieel) moeilijk hebben in contact brengen met mensen die het (financieel) goed hebben en hun welzijn graag met anderen willen delen. 

Niet in de vorm van geven, maar in de vorm van delen. 

Niet in de vorm van geld, maar in de vorm van  doen. 

Dát is  Connect and Share.